Thee(t)

Een blog met een heet onderwerp: thee. Of eigenlijk; het zetten daarvan. En nog preciezer: het koken van het water. Waarom zou je daar een blog aan wijden? Ja, waarom niet?

Als ik naar iemand toe ga voor een interview, is vaak een van de eerste vragen die aan mij wordt gesteld: ‘Wil je ook koffie of thee?’ Dan kan je daar heel flauw ‘ja’ op antwoorden, maar ik zeg toch maar altijd: ’thee’.

Wat ik dan leuk vind om te zien, is hoe die thee wordt gezet. Ik betrapte mezelf er namelijk op dat voor mij de ‘gewone’ manier is om dat met behulp van een elektrische waterkoker te doen. Ik kwam tot deze realisatie toen een geïnterviewde een glas thee voor me zette door middel van een fluitketel.

Een fluitketel ja, kent u hem nog? Zo’n apparaat dat gaat ‘fluiten’ als het water kookt. Het was lang geleden dat ik op deze manier water heet had zien worden. Het gaf me ook een nostalgisch gevoel naar mijn oma die altijd zo water kookte.

Je moest echt wachten op het fluitsignaal voordat je het theezakje in het water kon dompelen. Tenzij je koude thee wilde, dan hoefde dat natuurlijk niet. Die hete thee werd vervolgens bewaard onder een theemuts in de vorm van een kip. Een theemuts, ook zo’n voorwerp dat ik al tijden niet meer ben tegengekomen.

De fluitketel kwam onlangs weer een keer op mijn pad toen ik een nachtje bleef slapen in een schattig huisje in Hoogmade. Voordat het water gekookt was, was er ruim een kwartier verstreken, maar die ‘whistling kettle’ had zo zijn charme. Een elektrische waterkoker had niet gepast in de setting van het huisje.

Ik kom ook weleens bij mensen thuis die zo’n heetwaterkraan hebben. Dan heb je binnen no time een glas gevuld met heet water. Een stuk sneller, maar minder ‘lief’ dan een fluitketel die van zich laat horen als-ie klaar is. Zo’n kraan zou niks voor mij zijn. Ik snijd me al aan de vaatwasser (ja, ik hoor je denken: ‘hoe dan?’), laat staan dat ik overweg kan met een kraan waar gloeiend heet water uitkomt.

Het gebruik van zo’n ‘bouilloire à sifflet’ heeft me doen afvragen of ik mijn elektrische waterkoker daarvoor zou willen inruilen. Ik denk het dan toch niet. Het is leuk voor een keer of twee zo’n fluitketel, maar het snellere werk van de elektrische waterkoker bevalt mij beter. Je hebt dan niet het fluitsignaal, maar wel een leuk ping-geluid dat je laat weten dat het water heet is.

En daarbij; snel of minder snel heet water, we laten het hete theewater toch bijna, er zijn vast uitzonderingen, allemaal eerst weer afkoelen voordat we het drinken. Dat blijf ik ook bijzonder vinden.