Een constante factor

Twee muzikale mannen zijn al een hele tijd in mijn leven: Nick & Simon. Ik leerde hun muziek zo’n twaalf jaar geleden kennen en sindsdien zijn hun liedjes niet meer uit mijn muzieklijst geweest.

Die eerste keer dat ik ze live op zag treden, kan ik me nog herinneren als de dag van gisteren. 8 mei 2010 in een feesttent in Akkrum. Ik was toen 16. De twee Volendammers zouden rond middernacht het podium betreden. Ik was er 20:00 uur. Het was dus nog wel even wachten, maar ik stond vooraan.

Na optredens van Monique Smit, een tributeband van The Cats of BZN (ik weet niet meer wie), was dan toch eindelijk de beurt aan Nick & Simon. Ik stond links vooraan, aan Simons kant (wat sinds afgelopen weekend Nicks kant zou zijn, omdat ze toen bedachten volgens hun duonaam te gaan staan), en kon elk liedje meezingen. Het was een leuke eerste ontmoeting met de twee mannen die ik daarna nog minstens vijf keer live zou zien.

De daaropvolgende keer dat ik ze live zag, was in een iets grotere locatie. In het GelreDome voor Symphonica in Rosso. Dit keer met band, met gastartiesten en met lichtshow. Een show met meer aankleding dan die keer in Akkrum. Daarna volgde twee theatershows, het 10-jarig jubileum van de twee in Ahoy en afgelopen weekend hun geweldige show in Ziggo Dome.

Laatstgenoemde was echt vet. Met gastartiesten Claudia de Breij, Kraantje Pappie, de hoofdrolspelers van The Passion dit jaar en André Hazes, confetti totdat je geen confetti meer kan zien, een mooie lichtshow en goede muzikanten.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Als ik dan hun show in Ziggo Dome vergelijk met het eerste optreden dat ik van ze zag, dan vind ik dat in die, pakweg negen jaar, voornamelijk hun muziek een stuk beter is geworden. Ze gingen van meezinger Rosanne naar het persoonlijke Welkom.

Alhoewel, hun mooiste liedje; Pak Maar M’n Hand, is een van hun eerste liedjes en ‘al’ twaalf jaar oud. Pak Maar M’n Hand helpt mij altijd herinneren dat het niet erg is om af en toe hulp te vragen. ‘Je kunt niet als enige de wereld dragen’. Live vind ik dit liedje het mooist. En hoe vet zou het zijn als bijna 17.000 mensen een door jou geschreven liedje zingen? Ik kan me dat gevoel niet voorstellen. Nick & Simon vast wel.

Dit is al best een positief verhaal over Nick & Simon. Zijn er dan ook minpunten? Ja, dat ik ze nog nooit het liedje Het Is Mooi live heb horen zingen. Dat vind ik hun op een na mooiste liedje. Het liedje gaat er naar mijn mening namelijk over dat het goed is om ambities te hebben, maar dat het ook goed is om tevreden te zijn met genoeg. Dat je niet altijd het perfecte moet willen nastreven, omdat je dan vergeet hoe mooi het eigenlijk al is. ‘Ik zoek niet naar meer dan genoeg, genoeg is al meer dan voldoende’.

Nick & Simon gingen in de twaalf jaar dat ik ze ‘ken’ van optreden in feesttenten in dorpjes in Friesland naar twee keer een uitverkocht Ziggo Dome. Ik ging van er niet voor durven uit te komen dat ik fan ben van Nick & Simon (want dat was, dacht ik toen, niet zo cool) naar het me niks meer uitmaken wat anderen ervan vinden dat ik fan ben van Nick & Simon en dat vertellen in een blog.

Er is in die jaren dat ik fan ben veel in mijn leven, en dat van Nick & Simon volgens mij ook, veranderd. Constante factor was hun muziek. En het bezoeken van optredens. Dat is nooit veranderd. Zij waren al die tijd in mijn leven en ik, als fan, indirect in dat van hen.